تـو آمـدی و در رحـمـت خــدا وا بـود            و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود

بهار بود و ربیعش از آن جهت خواندند            که این سلاله‌ای از شاخسار طوبی بود

در آسـمانِ شب مکّه، قـدسـیان گـفـتـند            خـدا، سـتـارۀ احـمـد چـقـدر زیـبـا بود

گـرفـت نـور تو جـغـرافـیای عـالـم را            شـب ولادت خـورشـیـدِ عــالـم‌آرا بـود

زمین زمین همه می‌سوخت در لهیب گناه            و ذات پـاک تو از هر بدی مـبـرّا بود

ألَـم یَـجِـدکَ فـقـیـراً خـدات روزی داد            ألَـم یَـجِـدکَ یَـتــیـمـاً خـدات مـأوا بـود

نیافـریـد جـهـان را مگـر به خاطر تو            اگر که خلقت، منـظـور حق‌تعـالی بود

عـبـور کـردی از آفاق و انـفـسِ عـالم            از آن مسیر که مسدود بر مسیـحا بود

هــمـای سـدره‌نـشـیـنِ مــقـام أو أدنـی!            به کُنهِ جاه تو اندیـشه را کجا جا بود؟

بـرای نـافـلـه وقـتـی قـیـام مـی‌بـسـتـی            بهـشـت، گـوشـۀ سـجـادۀ تـو پـیـدا بود

چه آیه می‌خواندی که حجاب‌ها می‌رفت            و قفـل‌های جهان پیش روی تو وا بود

بنازم این همه شوکت که عبد درگاهت            ولـیّ ایــزد مــنّــان، عـلـیّ أعــلا بـود

ز مکّه رفتی و تاریخ هم دگرگون شد            اگر که هجرت آن روز یک معمّا بود

فدای این همه مهر و عطوفت و رحمت            که در دقـایـق آخـر تـو را غـم مـا بود

زبـان الکـن ما بسـته است در مدحـش            »خروش»! این همه یک قطره پیش دریا بود